Dit wil ik graag met je delen

Vandaag heb ik twee dingen meegemaakt die ik echt graag met je wil delen. Het zijn dingen die misschien klein lijken voor anderen, maar voor mij voelde het als grote succesmomenten. En ik weet zeker dat als jij ook worstelt met sociale angst, je precies weet wat ik bedoel.

Een afspraak bij de praktijkondersteuner

Vanochtend had ik een afspraak bij de praktijkondersteuner van mijn nieuwe huisarts. Dit was pas mijn tweede gesprek met haar. Toen ik nog thuis was, merkte ik dat ik af en toe wat zenuwachtig werd als ik eraan dacht. Eenmaal aangekomen in de wachtkamer voelde ik me iets zenuwachtiger dan thuis. Er zaten twee mensen tegenover mij en ik dacht meteen: ‘Ik hoop niet dat zij naar me gaan kijken, anders zien ze misschien dat ik zenuwachtig ben.‘

Maar gelukkig waren het lichte zenuwen. Ik heb het weleens erger gehad: een hoge ademhaling, het warm krijgen, gaan trillen. Maar deze keer was het goed onder controle te houden. En dat komt doordat ik steeds beter leer wat ik in zulke momenten kan doen.

Wat ik inmiddels heb geleerd, is dat meegaan in de negatieve, angstige stemmetjes niet helpt. Je denkt misschien dat je dan controle houdt, maar het werkt juist averechts. De angst wordt dan alleen maar erger. Dus ik probeerde mezelf juist vriendelijk toe te spreken. Dingen als: ‘Je mag je nu zenuwachtig voelen, dit is heel normaal. Het is nog maar je tweede keer hier.‘ Of: ‘Die mensen tegenover je kijken echt niet constant naar jou.‘

En ondertussen lette ik op mijn ademhaling: bewust rustig ademen. En weet je? Het werkte. De spanning bleef licht en ik kon ermee omgaan.

Een ontspannen gesprek

Toen mijn naam werd omgeroepen en ik richting het kamertje liep, vroeg de praktijkondersteuner hoe het met me ging. En normaal is dat zo’n moment waarop ik al in paniek kan schieten, gewoon van één simpele vraag. Maar dat gebeurde niet. Ik voelde me eigenlijk heel kalm.

Mijn eerste gesprek met haar ging trouwens ook verrassend goed, en deze keer dus weer. Ik voelde weinig tot geen spanning. Ik durfde haar makkelijk aan te kijken terwijl ik sprak. En ook toen zij aan het woord was, kon ik haar bewust aankijken zonder afgeleid te raken door mijn eigen gedachten. Ik was niet in negatieve zin bezig met mezelf, ik was met mijn aandacht bij het moment. Geen schaamte, geen onzekerheid. Gewoon echt aanwezig zijn.

Het gesprek duurde maar een kwartiertje, maar toen ik de deur uitliep dacht ik: ‘WAUW. Zo voelt het dus om geen sociale angst te hebben.‘ Zo vrij, zo ontspannen. Ik was echt trots.

Nog een succes bij de balie

In hetzelfde gebouw moest ik daarna nog wat vragen bij de balie van de fysio. Ik liep er direct na mijn gesprek heen. Omdat ik nieuw was, dacht ik dat ik mijn vraag aan de balie van de doktersassistente moest stellen. Ik stelde mijn vraag (weer totaal zonder spanning) en werd netjes doorverwezen naar de juiste balie.

Daar stelde ik mijn vragen opnieuw. En op het begin raakte ik even de draad kwijt, want ik moest twee ingewikkelde namen noemen, en ik was er even één kwijt. Normaal gesproken zou ik me dan meteen opgelaten voelen, blozen of denken: ‘Wat een blunder.‘ Maar dat gebeurde niet. Ik pakte het snel op en vervolgde mijn verhaal.

Ook hier merkte ik tijdens het gesprek dat ik de mevrouw aan de balie goed aan kon kijken. En dat is voor mij echt een teken dat ik op mijn gemak ben. Geen vluchtgedachten, geen ‘ik wil hier weg’-gevoel. Ik was gewoon kalm, en echt met mijn aandacht in het moment. Het voelde zó goed! Wat een succeservaringen vandaag. Toen ik buiten stond voelde ik me zó trots. Ik kon wel een gat in de lucht springen! Wat heb ik hier lang op gewacht, zeg: eindelijk een beetje resultaat na al die jaren van hard werken en niet opgeven. Er blijkt toch licht aan het einde van de tunnel te zijn.

Eerdere succesmomenten

Ik heb dit soort momenten een paar keer eerder meegemaakt. De eerste keer was bij mijn ouders. Als je mijn persoonlijke verhaal hebt gelezen, dan weet je dat ik daar vaak ook spanning voel. En vaak al van tevoren, gewoon omdat ik die angst eigenlijk helemaal níet wil voelen.

Maar deze keer besloot ik om het anders aan te pakken. Ik had met mezelf afgesproken: ‘Ik mag mezelf zijn. Iedereen doet maar wat in het leven. Niemand is perfect.‘ En op dat moment geloofde ik dat ook echt. Het voelde alsof ik iets nieuws had ontdekt, een waarheid die ik daarvoor nooit zo zag.

Met dat gevoel ging ik naar mijn ouders. Bij hun wilde ik dit als eerste uittesten. En ik merkte meteen bij binnenkomst al een verschil. We zaten gewoon te kletsen over van alles en nog wat. En ik keek anders naar ze. Precies op de manier zoals ik mezelf had verteld: zij doen ook maar wat. Ze zijn ook gewoon mens.

Ik voelde me veel zekerder. Ik kon bewust aanwezig zijn, zonder constant bij mezelf stil te staan of alles te overdenken. Het leek alsof ik in een film zat, omdat ik het gevoel zó lang niet meer had gehad. Alles ging spontaan. Ik hoefde niet tien keer na te denken voordat ik iets zei, en ik twijfelde achteraf ook niet aan mijn woorden. Ik was er gewoon.

Herstellen gaat met vallen en opstaan

Na dat bezoek aan mijn ouders had ik een paar dagen later een afspraak met een vriendin. Ook daar voelde ik me precies zoals bij mijn ouders. Ik voelde me weer heel kalm en ik hield haar zonder moeite up to date over wat ik had meegemaakt. Trots. Maar jammer genoeg bleef dat gevoel niet. Ik weet niet precies waarom, maar op een gegeven moment viel ik toch weer terug in mijn angstige patroon. En dat is denk ik ook hoe angst werkt: het gaat niet in een rechte lijn.

Soms gaat het voor langere tijd goed. Soms is het maar één dag. En dan ineens gaat het weer wat minder. Maar het lijkt erop dat ik dit soort fijne ervaringen nu steeds vaker ga meemaken. En daar ben ik dankbaar voor. Want voor mij is dat een teken van groei.

Alle jaren van worstelen, zoeken naar oplossingen, vallen en weer opstaan… ze beginnen misschien wel langzaam hun vruchten af te werpen.

Hoe ik de buitenwereld ervaar

Wat me trouwens ook opvalt: als ik me goed voel, reageren mensen om me heen vaak ook anders. Het lijkt alsof ze vriendelijker zijn, of meer open. Ik voel dan echt verbinding.

En als ik me angstig voel, lijkt het net alsof anderen zich ook wat ongemakkelijker gedragen of alsof ze iets over me denken. Alsof ik het van hun gezichten kan aflezen. Maar misschien zit dat gewoon in mijn hoofd.

Er is een bekende uitspraak: ‘De buitenwereld is een reflectie van je binnenwereld.‘ En daar geloof ik wel in. Als jij je angstig of onzeker voelt, dan zie je de wereld vaak ook door die bril. Dan denk je sneller dat mensen je afwijzen. Maar als jij je rustig voelt, zie je juist vaker iets vriendelijks terug.

En dat was precies wat er vandaag gebeurde. Toen ik het gebouw uitliep, lachten meerdere mensen vriendelijk naar me. Straalde ik dan iets uit?

Hoe is dat bij jou?

Herken jij dat ook? Dat mensen anders reageren wanneer jij je beter voelt? En hoe ga jij om met momenten waarop je je wat gespannen voelt?

Laat het me weten in een reactie. Ik ben benieuwd naar jouw ervaring. Misschien kunnen we van elkaar leren.